[vc_row][vc_column][vc_column_text]
IPMA-NL terugblik bijeenkomsten
Regelmatig blikken we terug op gehouden bijeenkomsten op www.connect.ipma.nl. Deze keer blikken we terug op de bijeenkomst van afgelopen 7 juli over het Boomhutgevoel. We laten de inspirator van die avond aan het woord: Petra Kuipers . Ben je bij de bijeenkomst geweest? Schroom niet om ook jouw perspectief te delen.
De ploeterfase
Projecten zijn mensenwerk. Het is een open deur, maar in de praktijk blijkt dat besef nog weleens te verwateren. In veel projecten wordt de aandacht opgeslokt door planningen, budgetten, risico’s en verantwoording.
Een paar jaar geleden vroeg ik me tijdens een ploeterfase in een project af hoe het toch kwam dat we als kind ’s ochtends ons bed uit sprongen om zo snel mogelijk weer verder te werken aan het project waar we mee bezig waren, maar dat we dat gevoel van opwinding in onze volwassen projecten zelden meer ervaren.
Het boomhutgevoel
Ik noem dat het boomhutgevoel; die eindeloze creatieve en positieve energie die los kwam als je bijvoorbeeld met je vriendjes een boomhut aan het bouwen was. Je vergat de tijd, je vergat te eten en je werkte met elkaar onvermoeibaar door. In gedachten zag je het al eindresultaat al helemaal voor je. Het gaf genoeg brandstof om elke dag opnieuw tot het gaatje te gaan.
Mijn overpeinzing vormde de aanleiding voor een experiment. Ik begon te onderzoeken hoe we een volwassen versie van dat gevoel, van die energie, weer (terug) kunnen brengen in projecten. Ik verslond alles wat los en vast zat over onderwerpen als veranderpsychologie, transitiemanagement en groepsdynamica. Mijn opdrachten als projectleider en verandermanager dienden als laboratorium.
In april kwam mijn boek hierover uit: Het boomhutgevoel – gids voor inspirerend projectleiderschap en deze maand verzorgde ik daarover een webinar voor de IPMA Connect community met dezelfde titel.
Weemoed
Op de avond van het webinar was een deel van de schoolvakanties al begonnen, dus even vreesde ik dat iedereen al met zijn hoofd op de camping of in de achtertuin zou zijn. Dat bleek onterecht. Het werd een mooie, interactieve sessie waarin inzichten, uitwisseling en ‘aha-momenten’ elkaar afwisselden.
De term ‘boomhutgevoel’ wekte niet alleen herkenning, maar het maakte veel deelnemers ook licht weemoedig. Uit een inventarisatie bleek dat iedereen wel een moment van boomhutgevoel had meegemaakt in projecten, maar niet regelmatig en soms al lang geleden. Die keer dat tijdens een brainstorm de ideeën over elkaar heen buitelden en de creativiteit eindeloos leek. Dat project waarbij je in de eindfase alles op de schop moest nemen en met het team alles op alles zette om alsnog de deadline te halen. Het gevoel met elkaar te pionieren en het resultaat nog beter te krijgen dan de opdracht was.
Het boomhutgevoel is een diep – en soms diep weggestopt – verlangen dat we ons herinneren, maar waarvan we denken dat het niet thuishoort in een professionele omgeving. We worden betaald om serieus, productief en zakelijk te zijn. We zijn hier niet om te spelen. Toch?
Maar daarmee gaan we voorbij aan iets belangrijks. Projecten zijn een middel, bedoeld om iets nieuws te creëren en/of implementeren. We organiseren een tijdelijke project-biotoop waarin we mensen bij elkaar zetten om dat samen voor elkaar te krijgen. Omdat we beseffen dat als je mensen laat samenwerken, experimenteren en leren, er iets ontstaat wat een enkeling nooit voor elkaar had gekregen; het geheel wordt meer dan de som der delen. Is het dan niet vreemd dat we vervolgens al die potentiële creativiteit, speelsheid en innovatiekracht indammen met dwingende structuren en spelregels?
Menselijke factor
De sleutel voor het terugbrengen van boomhutgevoel in projecten ligt bij het (weer) centraal zetten van de menselijke factor. Want hoe je het ook wendt of keert; mensen zijn de brandstof voor een project, maar uiteindelijk vormen mensen ook het Waarom. Een project heeft zelden uitsluitend tot doel om een werkproces te optimaliseren of een nieuw stuk software te ontwikkelen. Op het hoogste niveau is het bedoeld om processen, omgevingen of organisaties beter, veiliger, toegankelijker of klantvriendelijker te maken. Voor mensen.
Daarvoor is inspirerend projectleiderschap nodig; een aanpak die recht doet aan menselijke basisbehoeften zoals zekerheid, verbinding en verschil kunnen maken. Die behoefte geldt niet alleen voor de mensen die moeten gaan werken met het projectresultaat, maar ook voor de leden van het projectteam en voor beslissers. Menselijke basisbehoeften klinkt zwaar, maar in de praktijk blijkt de ‘aan-knop’ juist te zitten in het verwerken van lichtheid, speelsheid en een beetje humor in je aanpak. Het waren dan ook juist de praktische en laagdrempelige ideeën die in het webinar op veel enthousiasme konden rekenen.
Laat ik helder zijn: ik zeg zeker niet dat structuur irrelevant is of dat er niet gekeken moet worden naar tijd, geld of kwaliteit. Wel dat het goed is om als projectleider naast je kennis en competenties ook wijsheid te ontwikkelen: het vermogen om waar te nemen wat er gebeurt buiten het functionele of operationele. Het vermogen om mensen aan het projectdoel te binden, om de energie in een team te beïnvloeden, om te herkennen wat het gedrag dat je tegenkomt in een veranderproces je kan vertellen.
Op 25 augustus geef ik opnieuw het gratis webinar Het boomhutgevoel, waarin ik tips en inspiratie geef over hoe je dat kunt aanpakken. Aanmelden kan via IPMA Connect.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
Berichten van deze nieuwsbrief
[/vc_column_text][vc_posts_grid loop=”size:12|order_by:date|post_type:post|categories:581″][/vc_column][/vc_row]
