[vc_row padding_top=”0″ padding_bottom=”0″][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]Paul Iske stelt zich voor
De afgelopen jaren heb ik met heel veel partijen gepraat over thema’s als omgaan met onzekerheid, complexiteit, nieuwe en ingewikkelde dingen doen en accepteren dat dat soms lukt en soms niet. En dat dat niets zegt over de mens. De mens wordt bepaald door z’n intenties en z’n inzet. Als de resultaten gunstig zijn, dan is dat mooi. Als ze niet gunstig zijn, dan hoop ik dat we er een hoop van kunnen leren.
Ik heb geprobeerd die onderdelen met elkaar te laten versmelten: complexe dingen, leren, innoveren. Als je dat in een blender gooit, dan heb je zo’n beetje wie ik ben.
Welke film of welk muzieknummer beschrijft jou het beste? En waarom?
Dat vind ik geen simpele vraag. Ik ben namelijk voor veel mensen een vat vol tegenstrijdigheden. Veel mensen vinden mij slim en dan blijk ik er soms hele simpele liefhebberijen op na te houden. En misschien komt dat wel het beste tot uiting in mijn hobby, dat is smurfen verzamelen. Ik heb een van de grootste verzamelingen ter wereld. Dus je zou zeggen bij een film een smurfenfilm.
Als ik naar een muzieknummer kijk, dan zeg ik een nummer van Randy Newman. Ik houd heel erg van hem, wat ik van Randy Newman heel erg knap vind, is dat hij met heel weinig middelen veel kan maken. Hij kan ook nog knettergoed piano spelen. Er is een mooi liedje, dat heet ‘In Germany before the war’ en daar komt een zinnetje in voor dat mij erg aanspreekt. Hij zegt daar ‘I’m looking at the river, but I’m thinking of the sea’. Dat vind ik een hele mooie beeldspraak. En wat hij eigenlijk zegt, is dat hij ergens naar kijkt, maar hij ziet wat anders. Dat typeert redelijk wie ik ben. Als ik ergens zit of ben, dan zie ik dingen die andere mensen niet zien. Dat vind ik heel mooi samengevat in dat zinnetje van Randy Newman. [/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/3″][vc_column_text]
Profiel Prof. Dr. Iske
Theoretisch fysicus en gepromoveerd in kwantum statistische fysica. Gewerkt bij o.a. Shell & ABN-AMRO. Is nu CFO (Chief Failure Officer) Insitituut voor Briljante Mislukkingen, hoogleraar Open Innovatie Universiteit van Maastricht & Voorzitter Personalised Healthcare Catalyst Foundation.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row padding_top=”0″ padding_bottom=”0″][vc_column][vc_column_text]Hoe vertaal je de zin uit het nummer van Randy Newman: ‘Je kijkt naar de rivier, maar ik denk aan de zee’ naar jouw kijk op project-, programma-, portfolioprofessionals vanuit jouw vakgebied?
Wat ik vaak zie is aan de ene kant echte professionals. Mensen die echt toegewijd zijn. Dat wat zij doen, ook daadwerkelijk relevant is. Dat komt door de kwaliteit van het werk dat ze opleveren. Ik realiseer mij de waarde van project-, programma- en portfoliomanagement. Als daar niet de juiste mensen bij betrokken zijn, dat wil zeggen niet de juiste skills en ervaring, dan kunnen al mijn ideeën de vuilnisbak in.
Ik vind projectmanagement een prachtig instrument en het werkt het beste in combinatie met mensen die of partijen die met de ideeën komen. Als je alleen maar naar projectmanagement an sich kijkt; het is een prachtige tool. Het is een onmisbare tool. Maar het is een deel van het verhaal en wat ik probeer te zien is het totale verhaal.
Kun je een tipje van de sluier oplichten voor het seminar door met ons te delen wat jouw kernovertuiging is van briljante mislukkingen?
Na mijn keynote kunnen mensen zelf bepalen hoe briljant hun mislukkingen zijn. Want iedereen mislukt, er mislukt regelmatig wat, maar na mijn keynote weet je of het een briljante mislukking was of niet. En er is een verschil, daarom ben ik de oprichter van het instituut voor briljante mislukkingen. Ik houd helemaal niet van mislukkingen. Ik houd van briljante mislukkingen. Dat verschil is essentieel.
Waar kunnen wij als professionals ons in optimaliseren om vaker en beter briljant te mislukken?
Er zijn twee elementen belangrijk. Ten eerste dat je moet kunnen inschatten hoe complex de wereld eigenlijk is en hoe complex de vraagstukken zijn rond project-, programma, en portfoliomanagement. Een mens moet al gauw accepteren dat de wereld niet voorspelbaar is. Ja, je moet de beste tools en skills inzetten en je best doen. Maar je moet ook accepteren dat dat nog geen garantie is. En dat je daar mee om weet te gaan.
Het tweede is, en dat is altijd verder te optimaliseren, het leervermogen. Dat draait voor mij om twee aspecten. Allereerst wat we noemen double-loop learning. Het leren, en juist over die dingen die mis zijn gegaan of die mis hadden kunnen gaan, dat is waarvan ik hoop dat mijn bijdrage op het seminar iets van een versteviging van dat signaal kan zijn. Leren is waanzinnig belangrijk en juist in een wereld waarin alles constant verandert.
Het andere aspect gaat over agile werken. Ik doceer ook aan de Lean Startup Summit en daar zeggen ze wel eens fail-fast. Maar het gaat om snel leren. En wanneer doe je dat? Als je mislukt. Maar het doel moet leren zijn, niet mislukken. Ik denk dat professionals heel eerlijk tegen zichzelf moeten zijn. Ook als dingen niet lukken.
Wat is een reden voor projectprofessionals om jouw verhaal niet te missen?
Naast dat ik natuurlijk gewoon hoop dat ze het leuk vinden, probeer ik uiteindelijk een serieuze boodschap op een vriendelijke en vrolijke manier over te brengen. Die boodschap die ik vertel is niet alleen relevant voor hen als projectprofessionals, maar ook voor zichzelf als mens en hun omgeving. Dus ik hoop oprecht dat ze met die kennis aan skills- en visieontwikkeling doen op hun eigen vakgebied. En dat ze er ook méér mee kunnen dan dat.
Ik hoop dat ik mensen deze positieve boodschap kan meegeven. Waarom wil je het niet missen? Omdat je nu een positieve kijk krijgt op een lastig onderdeel van je vak. Het lastige onderdeel is dus dat het ook wel eens tegen kan zitten, dat het ook wel eens mis kan gaan. Dat vinden projectprofessionals niet leuk, want die hebben doelen en targets. En in dat beeld past het niet, dat het misgaat. En ik wil graag dat mensen uit die bezorgdheid, uit die dwangbuis wegkomen.
Is er iets wat ik jou nog niet gevraagd heb of waar je het nog niet over hebt gehad wat je heel graag kwijt wilt?
Ik hoop ook dat ze meekrijgen dat het belangrijk is om over de grenzen te kijken van je eigen professie. Dat je het samen doet met de mensen waarmee je iets voor elkaar probeert te krijgen. Wees geïnteresseerd in de ander. Ga ook naar conferenties die niet over projectmanagement gaan.
De beste mensen die ik ooit heb ontmoet in hun vakgebied, hebben sommige elementen van hun vak geleerd in hele ander vakgebieden. Juist het over de grenzen heen kijken, het open zijn, dat vind ik van belang. Er is buiten zoveel moois te beleven. Zoveel leuke mensen, zoveel interessante kennis te halen. Blijf je vooral ontwikkelen als projectprofessional, maar ontwikkel je daarbuiten ook. Je kunt ook weer terughalen op de zin uit het nummer van Randy Newman. Eigenlijk, als je alleen maar binnen je eigen vakgebied blijft, dan zie je alleen de rivier. Om over de zee te kunnen denken, heb je de interesse nodig, de openheid.
Door: Sophie Pape[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row text_align=”center” padding_top=”0″ padding_bottom=”0″][vc_column][vc_column_text]
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row padding_top=”0″ padding_bottom=”0″][vc_column][kleo_social_share][vc_posts_grid loop=”size:12|order_by:date|post_type:post|categories:593″][/vc_column][/vc_row]
