[vc_row padding_top=”0″ padding_bottom=”0″][vc_column width=”2/3″][vc_column_text]Een paar weken geleden las ik een interessant artikel in De Volkskrant. In dit artikel, van de hand van Melle Meijer, werd beschreven dat hoogleraar cardiologie Gerard Pasterkamp ervoor koos zijn subsidie voor onderzoek terug te geven toen bleek dat het onderzoek nergens toe zou leiden.
Pasterkamp geeft aan dat hij en zijn team ongeveer halverwege het onderzoek concludeerden dat ze de eindstreep niet zouden gaan halen. Keuze was nu wat te doen. Of een mooi verhaal vertellen aan de financier van het onderzoek om zo door te kunnen gaan en de subsidie behouden. Of de waarheid vertellen en het geld, in dit geval, teruggeven aan de Hartstichting zodat het ergens anders aan besteed kan worden. Pasterkamp koos voor het tweede, iets wat niet gebruikelijk is. Niet in de wetenschap en vaak ook niet, naar mijn waarneming en enigszins in tegenspraak met de suggestie in het artikel, bij bedrijven en instellingen. “Killing a project” is niet eenvoudig.
Zo heb ik zelf een aantal keer gezien dat het vaak eenvoudiger is om een project te starten, dan om het te stoppen. Nadat commitment voor een project is uitgesproken, zijn opdrachtgevers, opdrachtnemers en stakeholders vaak slecht in staat om het stoppen van een project te accepteren, laat staan te initiëren. Het stoppen van een project wordt immers vaak ervaren als falen.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/3″][vc_column_text]
Marcel Vilain
- Voorzitter IPMA-NL Bestuur
- Managing Director Blue Bricks
- IPMA-A gecertificeerd
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row padding_top=”0″ padding_bottom=”0″][vc_column][vc_column_text]Gestopte projecten worden veelal op de stapel van mislukte projecten gelegd en zijn daarmee slecht voor de reputatie en de carrière. Daarnaast worden investeringen en potentiële benefits van een project vaak al direct ingecalculeerd. Iets wat het nog lastiger maakt te melden dat je het project gaat stoppen. In de praktijk zie ik dan ook vaak dat, tegen beter weten in, wordt doorgegaan met een project. Met als gevolg dat het nog lastiger wordt om ermee te stoppen en er dus uiteindelijk iets wordt gerealiseerd wat niet brengt wat werd verwacht.
Ik onderscheid zelf twee categorieën van succesvolle projecten. De eerste categorie betreft de projecten waarin de gewenste doelen worden gerealiseerd en waarin alle stakeholders het resultaat en de consequentie van het project ook echt accepteren. De tweede categorie betreft die projecten die op tijd zijn gestopt, omdat doel en acceptatie niet behaald kunnen worden, dan wel achterhaald blijken te zijn. Projecten van de 1e soort zijn, zoals we weten, geen vanzelfsprekendheid. Wat mij opvalt, is dat je de projecten van de 2e soort nog minder tegenkomt. En dat is jammer.
Ik durf wel te stellen dat, als we met elkaar een cultuur creëren waarin het tijdig stoppen van een project gezien wordt als een succes, we de slaagkans van de projecten die er wel toe doen significant zullen vergroten. Enerzijds, omdat we onze schaarse middelen op minder projecten hoeven in te zetten en anderzijds, omdat we het meest leren van die zaken die niet tot succes leiden. Of zoals Robert Kennedy het al zij; “only those who dare to fail greatly, can ever achieve greatly”.
Wat betreft Gerard Pasterkamp, zijn verfrissende en transparante aanpak werd door de Hartstichting enorm gewaardeerd. Deze aanpak maakte het mogelijk om op een andere manier met elkaar om tafel te gaan en afspraken te maken over hoe subsidiegelden goed in te zetten.
Ik wens je mooie briljante mislukkingen.
Nog niet aangemeld? Doe het nu! Het is gratis en open voor iedereen:[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][kleo_social_share][vc_posts_grid loop=”size:12|order_by:date|post_type:post|categories:593″][/vc_column][/vc_row]