[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Op 14 december organiseerde IPMA-NL haar jaarlijkse seminar. Dit jaarlijkse seminar vond voor de eerste keer online plaats. Dat bracht natuurlijk onzekerheden met zich mee en het verliep, ondanks de goede voorbereiding, niet vlekkeloos. En daarmee hebben we eer gedaan aan de titel van het seminar: “Briljante Mislukkingen”.
In welke zin was het seminar briljant en in welke zin was het een mislukking, is dan de eerste vraag die bij mij opkomt. Het was formidabel door de bijdrage van Paul Iske, die Chief Failure Officer is bij het instituut voor briljante mislukkingen. Dankzij hem weten wij welk archetype van toepassing was op het seminar en kunnen we dit gebruiken bij de lessons learned voor het volgende seminar dat we gaan organiseren.
In het komende jaar gaat IPMA-nl een nieuwe award toevoegen aan de awards die al bestaan, namelijk de award voor de meest briljante mislukking. Paul Iske zal plaats nemen in de jury en dat beloofd een nieuwe stap te worden in het optimaliseren van de lessen die we als projectprofessionals uit briljante mislukkingen kunnen leren.
De prachtige verbinding tussen de programmaonderdelen was het optreden van Eva Brouwer. Dit vond ik, net zoals Paul Iske, formidabel en het liet absoluut de mislukkingen naar de achtergrond verdwijnen.
En in welke zin was het een mislukking? Tja, waar begin ik mee, wat niemand kan ontgaan zijn is dat de techniek ons in de steek liet. De drie camera’s liepen niet synchroon qua geluid. Bar en boos vond ik het. Naast het feit dat het voor de toehoorders niet prettig was, vond ik het ook afbreuk doen aan alle energie die gestopt is in de voorbereiding en uitvoering van het seminar door de sprekers en degenen achter de schermen.
En de lessons learned, wat zijn die en wat doen we ermee? Deze lessen bevinden zich op verschillende terreinen. Wat zijn de afspraken omtrent risico’s, hoe geeft je de kwaliteitsbewaking vorm, toch meer tijd nemen voor de voorbereiding, meer aansturing op locatie tijdens de dag (het gaat allemaal niet vanzelf). Het lijken allemaal bekende project lessen.
De belangrijkste les is eigenlijk de eenvoudigste: tijdens de start van een diner heeft iedereen trek en het voorgerecht is meestal (ongeacht de kwaliteit) een succes. Het dessert moet echter alle verwachtingen overtreffen om nog verrassend te zijn, dit moet het echte piece de resistance zijn. Dus save the best for last!
Ik verheug me op het volgende seminar die we als IPMA-NL gaan organiseren. Ik ben benieuwd wat we daarvan kunnen leren![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
